Op dinsdag 9 juni 2015 verscheen in het AD Amersfoortse Courant de Van wieg tot graf over het leven van Alex van Nimwegen (1951-2015) uit Achterveld. Hieronder vindt u het verhaal dat een inkijkje geeft in zijn leven.

Toen Alex van Nimwegen afgelopen september hoorde dat hij maagkanker had, prognose zes maanden, concludeerde hij berustend dat hij een rijk leven had geleefd. En dat was ook zo. Hij regisseerde op de valreep zijn eigen afscheid door een afscheidsboodschap van 22 minuten in te spreken. Op de crematie klonk zijn eigen stem nog een allerlaatste keer. Hij vertelde zijn levensloop zoals alleen hij dat kon met veel details, punten en komma’s.

Alex en zijn vrouw Hanny hadden net een nieuwe camper gekocht. Ze hadden nog genoeg plannen. Maar gelukkig hadden ze niet gewacht tot later. Alex reisde graag: IJsland, Costa Rica, Israël en naar tientallen andere landen. Toen Alex ziek was, gingen ze nog een keer naar Egypte. En ondanks zijn ziekte bleef hij 4×4 terreinrijden over modderige paden in zijn Suzuki Samurai. Helemaal onder de modder kwam hij thuis. Dat technische rijden langs obstakels, waterbakken en duinen, daar was hij helemaal weg van.  

Alex, Отдых в мире, had Russisch bloed. Zijn Achterveldse vader Jan en Russische moeder Walentina Pimenowa, leerden elkaar kennen in een Duits werkkamp. Na de oorlog nam Jan Walentina mee naar Achterveld om daar samen oud te worden. Zondag 7 juni jl. waren ze zeventig jaar getrouwd. Alex werd geboren als zesde kind. Al snel bleek dat hij verrekte handig was. Hij sleutelde graag aan brommers, auto’s en motoren en hij bleef de rest van zijn leven in voor alle soorten klussen.

Toch koos hij voor een kantoorbaan. In 1969 deed hij de administratie bij tractorenbedrijf Gebroeders de Vor. Hij trouwde met Hanny en ze kregen twee dochters Shirley en Nicole. Op de crematie sprak hij ook over zijn ,,bonusdochter” Monique. Zij had in 1979 een speciale plaats gekregen binnen het gezin. Monique overleefde het verkeersongeluk in Frankrijk waarbij haar ouders om het leven kwamen. De moeder van Monique was een zus van Hanny.

Alex werkte veertig jaar voor verzekeringsmaatschappij De Amersfoortse. Als technisch inspecteur voor de brandverzekering, reed hij voor de vlammen uit. Hij ging over de beveiligingen. Alex groeide door tot arbeidsdeskundige. Hij kreeg zelfstandige ondernemers onder zijn hoede die een uitkering claimden, omdat ze hun werk niet meer konden uitvoeren. Alex was vindingrijk. Hij zocht naar passend werk voor ondernemers door ze te laten  omscholen. De personeelsvereniging van de Amersfoortse, en de daar bijbehorende uitjes, kon je aan Alex overlaten. Hij organiseerde de cursus ‘Pech onderweg’ voor vrouwelijke collega’s. Konden ze eindelijk dat lampje vervangen. Toen in 2008 de crisis uitbrak, en Alex er met een regeling uitkon, hoefde hij niet lang te denken. Hij had hobby’s genoeg.

Sinds 1974 trainde hij politiehonden. Hij was jarenlang bestuurslid van de Koninklijke Nederlandse Politiehond Vereniging (KNPV). En ook daar had hij het hart op de tong. Veel hondensporters en politiekorpsen kenden Alex. Hij verkocht soms een hond aan de luchtmacht of politie. Zijn vrouw Hanny repareerde en naaide vanaf midden jaren tachtig de bijtpakken waar Alex politiehonden mee trainde. De werkzaamheden breidden uit. Hanny en dochter Nicole runnen nu Dog Sport Holland, een firma die hondensportartikelen verkoopt. Achter de schermen was de technische Alex actief. Hij produceerde op maat gemaakte hondentransportkooien en als de geïndustrialiseerde naaimachine kapot was, repareerde hij die.

Alex was een dorpsmens. Leende je zijn ladder, kreeg je hem er gratis bij. Hij was niet te beroerd om zonder te vragen een dakgoot van een straatbewoner leeg te maken. Hij duwde de rolstoelen voort tijdens reisjes van De Zonnebloem, en hij was verkeersregelaar tijdens het fietsfestijn Tour de Junior. Verder timmerde en zaagde hij met schoolkinderen op bouwdorp Achterveld. Franse toeristen die langs de snelweg een klapband kregen, overnachtten op zijn terrein in Achterveld.

Op de dag dat hij ontslag nam, las hij ‘Fitte Vutter’ gevraagd, bij het Achterveldse Wolbert Sportscars. Of die vutter snelle sportwagens zoals Maserati, Jaguar, Ferrari, Porsche en BMW naar klanten wilde rijden. Dé ideale baan voor Alex. Zeker toen hij ziek werd, was dit pure ontspanning. Het gaspedaal intrappen en het hoofd leegmaken.

Alex was gek op zijn kleinkinderen. Handstand? Boompje klimmen? Daar was hij voor in. Tijdens zijn ziekte veranderde zijn smaak door de chemo. Woensdag werd ineens patatdag met de familie. Daar genoot hij van. Afgelopen december kreeg hij de Gouden Speld van de KNPV als waardering voor zijn werkzaamheden. Alex was blij verrast, maar aan het einde moest hij alles loslaten. ,,Wat voor keus heb ik,” zei hij dan. Zijn Hollandse herdershond Syb, die ook op de crematie was, gaf hij aan een clubgenoot. Voor hij zijn laatste reis ging maken, reed hij nog een laatste keer een dikke Porsche 911 naar Groningen.