Voor het AD schrijf ik geregeld een groot interview. Ik interviewde Thijs Lindhout onder meer bekend van de 100 % Inspiratie Podcast en besloot om direct maar een podcast met hem op te nemen. Klik op de link www.ad.nl/amersfoort/thijs-lindhout-een-inspirator-die-groots-droomt~a73d3e87/

Lees het interview en beluister de podcast.

Vorig jaar juli verbleef ik twee weken in verslavingskliniek Hope Rehab Center Thailand. Niet om af te kicken van drugs, maar om een serie verhalen te schrijven. Ik schreef eerder onder meer een portret van Henk Nagel voor het AD Amersfoortse Courant.

https://www.ad.nl/amersfoort/ex-verslaafde-runt-succesvolle-afkickkliniek-in-thailand~aa68b468/

Op dinsdag 23 januari 2018 verscheen er ook een groter verhaal over afkicken in Thailand in dagblad Trouw.

https://www.trouw.nl/samenleving/afkicken-in-thailand-zinvol-of-zonde-van-het-geld-~a566b389/

Ik kreeg veel positieve reacties op mijn verhalen. Een mediareis naar het buitenland maken blijft fantastisch om te doen. Editie NL was zo onder de indruk van mijn verhaal in Trouw dat ze mijn bronnen benaderden, een eigen hoogleraar vonden en een dag later dit item maakten.

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/kritiek-op-afkicken-in-het-buitenland-maar-rico-kwam-zo-van-de-coke-af

Ik voel me vereerd!

https://www.oersterk.nu/gastblogs/marathonhartslag-slagaderen-grote-tenen/

In oktober 2018 liep ik de Bank of America Chicago Marathon. Ik verbeterde mijn pr met twintig minuten en finishte in 3:38,53. Mijn goede voorbereiding betaalde zich uit. Het was mijn zesde marathon en ik bereidde hem grotendeels alleen voor. Ik besloot mijn trainingen om te gooien en meer te focussen op snelheid. Ik liep voor het eerst een aantal 10-km wedstrijden kort na elkaar.

Wat wil je worden als je later groter bent? Niemand stelde ooit die vraag aan mij. Als tiener had ik het antwoord ook niet geweten. En in het Spakenburgse milieu waar ik opgroeide met een ijzersterke lokale economie, denk aan de roodgele broodbussen van bakkerij ’t Stoepje, visbedrijven zoals Fishpartners en topbedrijven die de wereld veroverden: soezenbakker Van Diermen en Heinen en Hopman, ging je dan maar werken op je zestiende. Ik mengde grondstoffen, repareerde pallets met een spijkerpistool, sjouwde kalkzandsteenblokken een steiger op, sneed koppen van schelvissen, zag duizenden slagroomsoezen passeren vanachter de lopende band, drukte spijs in kerststollen, werkte als heftruckchauffeur en magazijnmedewerker. Het kon mij niet bekoren. En toen op mijn 18^e jaar kreeg ik het waanzinnige idee om mijn chauffeursdiploma te behalen en vrachtwagenchauffeur te worden. Die vrijheid leek me fantastisch.

Ik wist nergens de weg. TomTom bestond nog niet. Alle adressen zocht ik op met een ouderwets stratenboek. Had ik eindelijk die eenrichtingsweg gevonden in hartje Amsterdam, reed ik er voorbij met mijn truck. Kon ik weer opnieuw beginnen. Ik vloekte wat af. Lange werkdagen, uren wachten bij klanten, files, klagende werkgevers. Ik werd er letterlijk zo moe van dat ik een keer in slaap viel toen ik voor een brug stond te wachten. ‘Bom, bom, bom.’ Een medeweggebruiker bonkte hard op mijn raam en schudde me wakker uit mijn droom. Dit is niet de vrijheid waar ik op had gehoopt.

In 2000 maakte ik met een vriend een rondreis door Israël. We reisden door het Beloofde land in een bus met Belgische paters en een handvol Nederlandse toeristen. Veel reizigers dachten: wat doen die twee lapzwansen uit Spakenburg van begin twintig op deze verkapte bedevaartsreis? Stelde de gids een vraag, strooiden wij met onze Bijbelse kennis. Ik stopte nog een briefje in de Klaagmuur over ‘geloof, hoop en liefde.’ We bezochten in het land van melk en honing, een kibboets. ‘Niks voor jou?, vroeg de gids. ‘Zeker’, antwoordde ik. Dit was pas vrijheid.

Er heerste vrede in het Beloofde Land. Koud terug brak de pleuris uit. De Tweede Intifada begon op de Tempelberg waar wij enkele weken daarvoor liepen. ‘Holy shit’, dacht ik. Wat had ik gedaan als de stenen om mijn oren hadden gevlogen? Het journalistieke vlammetje ontbrandde in mij.  Maar met alleen een mavodiploma op zak, ondernam ik verder niets. Op 11 september 2001 om 15.00 uur ’s middags, je gelooft het niet, nam ik ontslag van mijn job als vrachtwagenchauffeur in de vis. En toen vlogen er twee vliegtuigen het WTC in.

Een verwarrende tijd. Ik nam ontslag om te backpacken in Australië, Nieuw Zeeland en Zuidoost- Azië. Dat idee was in mijn hoofd geplant op die kibboets en werd een brandend verlangen in mijn cabine. Ik kocht een Mitsubishi Magna Wagon  en reisde van oost naar west in dat enorme uitgestrekte Australië. Het was de mooiste tijd van mijn leven. Die vrijheid om te doen wat ik wilde. Die fenomenale sterrenhemel in de outback. De rode rotsen met zonsondergang. Hagelwitte stranden, eilanden en natuurparken waar we kampeerden. Ik zat soms uren te staren naar een rivier om het vogelbekdier te zien. Na tien maanden keerde ik terug naar Nederland. En toen kwam ik wéér op die vrachtwagen te rijden. Ik maakte Down Under één grote fout. Ik stelde geen doelen voor de rest van mijn leven. In 2004 was ik zo klaar met vrachtwagen rijden dat ik zwarte grappen begon te maken. Dat jaar verscheen de film Gegen die Wand. Eén van de eerste scenes: de depressieve hoofdrolspeler rijdt in volle vaart met zijn auto tegen de muur. Hij overleeft de klap.

Dat kon ik beter met mijn truck. ‘Gegen die wand!’, schreeuwde ik tegen mijn vrienden in de kroeg.

Gelukkig was ik wijzer. Maar ik moest echt wat anders gaan doen. Ik schaak al heel mijn leven. Het edele denkspel bood mij tijdens het vele productiewerk intellectuele uitdaging.  Ik schreef en analyseerde schaakpartijen voor een lokale krant. Kon ik het niet zoeken in de journalistieke hoek? Met alleen een mavodiploma én chauffeursdiploma werd je echter niet toegelaten tot het hbo. Ik ontdekte de 21-plustest, een test waarmee je kon worden toegelaten tot hbo of universiteit zonder dat je havo of vwo nodig had. Dat was mijn ontsnapping! De School voor de Journalistiek in Utrecht selecteerde uit 700 aanmeldingen de beste 150. Ik kon meedoen aan deze toelatingstest. Ik denk dat ik de enige vrachtwagenchauffeur van Nederland was die in zijn pauze De Volkskrant las. Op een zaterdagmorgen werd ik in een grote hal uitgebreid getest door middel van een nieuwstoets, beheersing Nederlandse taal en algemene ontwikkeling.

Het brandende verlangen om te studeren nam met iedere kilometer meer toe. Ik was niet meer te stoppen. De eerste keer eindigde ik op de 175ste plaats, het jaar daarop was ik 190ste. Ook in Tilburg werd ik afgewezen. Hoeveel mensen hadden het hier opgegeven? Ik ging door en probeerde het voor een vierde keer aan de Christelijke Hogeschool Ede. Vier toetsen en allemaal voldoende. Ik scoorde voor geschiedenis een dikke 9! Dat vak had altijd al mijn bovengemiddelde interesse. Mijn geduld werd wel erg op de proef gesteld. Door een administratieve fout moest ik een jaar wachten om mee te doen aan de loting.

Ik werd ingeloot in de zomer van 2005!

Ik ontving een ov-jaarkaart, uitwonende studiebeurs en kreeg colleges over filosofie, psychologie, literatuur, internationale politiek. Ik reisde door het land om mensen te interviewen. Mamma Mia. Dit was pas vrijheid! Binnen vier jaar rondde ik mijn opleiding journalistiek af en gretig naar nog meer kennis wist ik toegelaten te worden tot de Universiteit Utrecht. Ik volgde eerst een schakeljaar en toen de master Internationale Betrekkingen in Historisch Perspectief. Toch die geschiedenis. Studeren aan een universiteit, zo gaaf. Zonder te pochen kan ik zeggen dat ik nu de hoogstopgeleide jongen ben van mijn hele familie. Twee maanden voor mijn afstuderen kreeg ik een brief van de bank. Tot hun grote spijt moesten ze mijn studentenrekening stopzetten, omdat ik 34 jaar was geworden. Het grootst mogelijke compliment dat ik kon krijgen. Als ik niet proactief was geweest, dan had ik nu een 34-jarige vrachtwagenchauffeur geweest. Er is helemaal niets mis met dat beroep, maar ik was toe aan een nieuwe fase in mijn leven.

Schrijf drie succesmomenten op uit jouw leven. Het was één van de vragen tijdens ‘Your Roadmap to Success & Happiness’, een online Masterclass die door de Mastermind Academy (Michael Pilarczyk en Cindy Koeman) op poten is gezet, een programma dat ik volgde in 2017. Ik denk dat ik wel een paar succesmomenten heb benoemd.  Ik leer en studeer nu vijf jaar later nog steeds. Je raakt immers nooit uitgeleerd. Persoonlijke ontwikkeling over leiderschap, of dat nu via de Mastermind Academy is, of via de coaches van Stap In met het ontwikkeltraject ‘Ik zei de Gek.’ Stilstand is achteruitgang. Als een vrachtwagen niet rijdt, roest -ie vast. Op dit moment, in 2018, volg ik samen met mijn vrouw het jaarprogramma van 365 Dagen Succesvol van David de Cock en Arjan Vergeer, columnisten van het AD. Een investering in jezelf is de beste investering die je kunt doen.

Terug naar de succesmomenten. In 2008 reisde ik naar Groenland met een paar collega’s en schreef een serie verhalen over klimaatverandering en een jaar later reisde ik alleen naar IJsland waar ik schreef over de ‘kreppa’ de economische crisis voor dagblad Trouw. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn. En die dankbaarheid mag je best uitspreken of nog beter opschrijven. Dat zie ik terugkomen bij de verschillende persoonlijke ontwikkeltrajecten net als de controle hebben over je gedachten. Ik heb een journal waar ik goede quotes in opschrijf die onder meer gaan over de kracht van gedachten. Ik herlees en bestudeer ze regelmatig.

Een andere goede quote die bij mij op zijn plek viel is van Steve Jobs. “You can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future.”

Ik verbond de punten in mijn leven en keek terug. Het pad dat ik bewandelde, de wegen waarop ik vele kilometers het gaspedaal intrapte, het kon allemaal alleen maar op mijn manier. Ik was de jongen die zelf het stuur in zijn handen nam om zijn leven radicaal te veranderen. Ik schrijf vandaag de dag als freelance journalist voor meerdere opdrachtgevers onder meer het AD en sporadisch voor dagblad Trouw en Dagblad van het Noorden én vakblad Truckstar, een vakblad over transport voor vrachtwagenchauffeurs. O ironie. Heel soms rijd ik wéér vrachtwagen en fotografeer de truck en schrijf er een reportage over. Op de Christelijke Hogeschool Ede werkte een docent journalistiek die ook bij vakblad Truckstar werkte. Of ik niet een keer wilde schrijven voor Truckstar? Journalisten met een groot rijbewijs zijn er niet zoveel, stelde hij met een grimas.

Connecting the dots. In mei 2014 kwamen er 40 mensen om het leven bij zware overstromingen op de Balkan. Een hulpkonvooi met drie vrachtwagens uit het stenen tijdperk vertrok naar Sarajevo om matrassen af te leveren. Of ik mee wilde als verslaggever? Ik werd ook weer even chauffeur. De trucker waarnaast ik zat was moe, zo moe dat ik de heenreis voor zeker de helft heb gereden. Berg op en met een gang van 120 kilometer per uur met die dikke torpedoneus van de berg af. Een fantastische reis en nog nooit had ik zo genoten van vrachtwagen rijden. In Bosnië was het chaos met weggeslagen weggen, ondergelopen huizen, weggespoelde borden die wezen op landmijnen, lastige douaniers en twee keer pech met een vrachtwagen. In dat rokerige hotel in Sarajevo, het eindstation van de reis, realiseerde ik me, toen ik mijn stukken aan het tikken was voor dagblad Trouw en Truckstar, dat mijn oude en nieuwe leven elkaar kruisten. Ik was chauffeur én verslaggever.

Iedere levensfase vertelt je dingen. Van ieder probleem kun je sterker worden, groeien en bloeien. Als ik niet proactief was geweest, leidde ik nu een doodongelukkig leven op de vrachtwagen. Ik leefde altijd zonder heel concreet doelen te stellen. Persoonlijke ontwikkeling en zelfstudie leren me nu gestructureerd aan de slag te gaan met doelen. Heb jij dat als levenskunstenaar dan nodig, kun je je afvragen? Jazeker. Later meer.

Ik noteerde aan het begin van dit jaar een doel voor over vijf jaar (een literair non-fictieboek schrijven), pende drie jaardoelen op en schrijf nu kleinere doelen voor iedere dag om gefocust te blijven. Eén van mijn doelen was om nog betere verhalen te schrijven, een storyteller te worden die narratieve journalistiek bedrijft. Een journalist die waargebeurde verhalen schrijft met plots, personages en spanningsboog. Ik heb eind 2017 een cursus literaire non-fictie afgerond bij uitgeverij Atlas Contact waar ik les kreeg van gerenommeerde schrijvers van onder anderen Judith Koelemeijer, Frank Westerman en Jan Brokken. Mijn jaardoel dwong me om deze schrijfcursus te volgen. Het was best spannend, want je ziet ook je eigen tekortkomingen tijdens zo’n cursus. Het was soms pijn lijden. Maar als ik moet kiezen tussen de ‘Pain of Discipline’ of de ‘Pain of Regret’, dan liever die eerste pijn.

‘Move before you’re ready’, leerde ik. Ik heb geen idee of die cursus verhalende journalistiek mij iets gaat opleveren. Ik weet niet of ik een geschikt onderwerp vind dat past in het genre literaire non-fictie. Mocht het achteraf een verkeerde keuze zijn, prima, ‘I may be wrong but I’m never in doubt’, citeerde Michael Pilarczyk meer dan eens zijn zakelijke mentor. Succesvolle mensen beslissen snel en twijfelen niet. In de zomer van 2017 reisde ik naar Thailand en volgde twee weken lang een verslavingstherapeut die vroeger zelf drugs en alcohol gebruikte. Wederom een mediareis met overlappingen naar mijn cursus literaire non-fictie. Dit was ook één van mijn doelen: ticket boeken, vliegen en ik zie wel. Ik publiceerde een serie verhalen in het AD, Trouw en Dagblad van het Noorden. Het verhaal in Dagblad van het Noorden is helaas niet online te lezen. Die andere twee wel.

https://www.trouw.nl/samenleving/afkicken-in-thailand-zinvol-of-zonde-van-het-geld-~a566b389/

https://www.ad.nl/amersfoort/ex-verslaafde-runt-succesvolle-afkickkliniek-in-thailand~aa68b468/

Ik maak sinds begin dit jaar een dagelijkse ‘to do list’ en werk naar mijn grotere doelen toe. Bijvoorbeeld: 1.Persoonlijke ontwikkeling: 365. 2. Lange duurloop hardlooptraining. 3. Vijf rompstabiliteitsoefeningen. 4. Dag afsluiten met meditatie. Als je gedisciplineerd je agenda volgt, dingen opschrijft, werk je iedere dag aan je doelen. Het voorkomt dat je teveel tijd verkloot aan zinloze zaken. 

De Amerikaanse succescoach Tony Robbins zei eens: ‘Mensen overschatten wat ze in een jaar kunnen bereiken en onderschatten wat ze in tien, vijftien of twintig jaar kunnen bereiken.’ In januari 2019 volgde ik een seminar in Theater Amsterdam van Huub van Zwieten en toen kwam weer dat citaat van Robbins voorbij. In tien of twintig jaar kun je stapsgewijs veel bereiken. Er vond een groepsmeditatie plaats. Ik visualiseerde 2012 het jaar van mijn afstuderen en ging tien jaar terug in de tijd naar 2002 mijn tijd Down Under. Die hele tien jaar doorliep ik in gedachten. Ik transformeerde van een 84-kilo wegende vrachtwagenchauffeur met een te hoog vetpercentage in een marathonloper en journalist van 71 kilo. Ik zag voor me dat 2022 een nieuwe mijlpaal voor mij is. Dan moet in ieder geval mijn boekproject klaar zijn.

‘Een goed leven is het grootste gevaar van een geweldig leven.’ 365 Dagen Succesvol.

Mijn leven is nu goed, maar daar schuilt dus ook een gevaar in. Ik wil me op het gebied van gezondheid, geld, relaties en werk verder verbeteren. De zesjes en zeventjes op de piramide van levenskunst mogen best wat omhoog. Ik laat mijn leven nog te vaak beheersen door andere mensen. Vorig jaar werd ik in mijn eigen huis lastig gevallen door een verkoper van een energiemaatschappij. Ik heb geen voordeur (alleen al voor dit soort eikels) en hij bleef tot drie keer toe terugkomen voor mijn raam. Hij zag dat mijn vrouw en ik aan het eten waren (ik maakte al wegwerpgebaren). Hondsbrutaal. Hij had het lef om achterom te komen toen we het eten op hadden. Meneer Nuon. ‘Knap asociaal wat je doet. Denk je dat ik nog met jou in gesprek ga?, zei ik. Hij bood zijn excuses aan en ging weer. Maar ik was zwaar geïrriteerd. Ik had ook kalm kunnen blijven. ‘Joh, ik heb geen interesse, en tip van de week: ga niet tot drie keer toe lopen zwaaien naar mensen als ze zitten te eten.’

Eén van mijn doelen voor 2019 is om negatieve mindset, die lage frequentie, zoals dat wordt benoemd in de vertaalde bestseller Think and Grow Rich, destructieve gedachten en emoties te elimineren. Dat is wel een dingetje voor mij. Ik kan die man die stopt met zijn vrachtwagen voor het zebrapad om een oud omaatje te laten oversteken (dat gebeurde tijdens mijn rijexamen e achter c en geslaagd!), maar ik kan ook die man zijn die je op je smoel slaat als je me afsnijdt. Hoewel ik steeds beter leer om me niet op te winden over zaken waar ik geen invloed op heb.

Het Poolse gezegde: ‘Not my circus, not my monkeys’, helpt me daarbij.

‘De mens wordt gemaakt of te gronde gericht door zichzelf; in het arsenaal van gedachten smeedt hij de wapens waarmee hij zichzelf vernietigt; ook bezit hij het gereedschap waarmee hij zichzelf een hemelse verblijfplaats van vreugde, kracht en vrede kan bouwen’, citeert Pilarczyk James Allen in het boek Leef je mooiste leven. ‘Het duiveltje in ons is oordelend, onverschillig en soms destructief. Het engeltje in ons is vrolijk, vreedzaam en heeft compassie. Elke dag begeven wij ons in het speelveld tussen deze twee uitersten.’

‘Gedachten zijn dingen. Gedachten zijn magneten. Gedachten hebben magnetische kracht. Gedachten bepalen hoe we ons voelen, wat we doen en hoe we reageren’, is terug te vinden in Think and Grow Rich. De bestseller uit 1937 van Napoleon Hill en ‘Zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey had ik liever eerder bestudeerd. Covey zou verplichte kost moeten zijn op de middelbare school. Autosuggestie, verbeeldingskracht en visualisatie. Onderwerpen die terug te vinden zijn in Think and Grow Rich. Ik nam de proef op de som. Je kon een uur videocoaching winnen met Michael Pilarzcyk als je een recensie schreef over het boek Leef je mooiste leven. Arrogant misschien, maar ik wist meteen dat ik ging winnen. Waar ga ik het over hebben tijdens de videocoaching? En waar ga ik het over hebben in de recensie? Die volgorde doorliep ik in mijn gedachten.

Ik schreef het stuk ‘Waak over het arsenaal van je gedachten’: https://www.facebook.com/sjaak.degroep/posts/10206355558607903:0

Het stuk gaat onder meer over ‘De kracht van gedachten. Gedachten zijn dingen.’ Ik moest aan deze passage denken toen ik de vijfdelige, fascinerende documentaire bekeek over O J Simpson: Made in America. Regisseur Ezra Edelman vertelt het bizarre, waargebeurde verhaal over de succesvolle sportheld én acteur O J Simpson. Simpson had ook een duistere kant, blijkt uit de documentaire. Hij mishandelde zijn vrouw en liep met de gedachte rond haar te vermoorden. ‘I could kill that woman.’ We weten hoe het afliep. ‘In het arsenaal van gedachten smeedt hij de wapens waarmee hij zichzelf vernietigt.’

In aflevering 37 van Master Your Mindset Podcast hoorde ik dat ik had gewonnen. Kwam het door de visualisatie of had ik gewoon een goede pen? The Law of Attraction kwam voorbij. Jim Carrey, Oprah Winfrey en Will Smith visualiseerden hun succes toen ze nog niet succesvol waren. Vraag aan het Universum, heb een standvastig geloof daarin en je zult het krijgen, is te lezen in Think and Grow Rich. Is dat Universum de Oneindige Intelligentie, de Intelligente Ontwerper, de Creator, onze Schepper, God?  ‘Bid en u zal gegeven worden’, leert de christelijke traditie. Maar krijgen we alles door het simpelweg te vragen? Een leven vol drank, hoeren en gokken is op de lange termijn niet goed voor een man. Vragen naar iets moois als de vruchten van de geest lijkt me een beter plan om de beste versie van mezelf te worden. Liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.

Ik geloof dat positieve gedachten positiviteit aantrekt en andersom. De persoonlijke ontwikkeling was voor mij de aanzet om tegelijkertijd andere bronnen te bestuderen. Ik las boeken van de Duitse Benedictijnerpater Anselm Grün en het boek De Ongetemde Man van John Eldredge. Dat boek stond al heel lang in mijn boekenkast. In het boek waarin de auteur de mannelijke ziel blootlegt, komt meerdere malen William Wallace voorbij, Mel Gibson in de film Braveheart. In mijn woonkamer hangt een groot schilderij van Wallace en herinnert me eraan wat een man eigenlijk hoort te zijn: een strijder die vecht voor een hoger ideaal.

In De Ongetemde Man wordt gesproken over De Vijand, die in Leef je mooiste leven het duiveltje wordt genoemd. De Vijand, het duiveltje, duistere krachten, zorgen ervoor dat er een burgeroorlog woedt in ons binnenste. Hij stookt, wil ons ten gronde richten. ‘Het vlees is een zelfzuchtig zwijn. Er is een burgeroorlog gaande in ons binnenste. Er huist een verrader in ons die oorlog voert met ons ware hart dat aan de zijde van Gods geest in ons strijdt’, schrijft Eldredge.

Wat hier tegen te doen? Een moment helemaal niets. Doe ademhalingsoefeningen, mediteer, sinds eind 2018 luister ik dagelijks naar de app Meditation Moments of bid. Train je geest tegen negatieve aanvallen die je gedachten kunnen vergiftigen. Ik vind deze opdracht nog steeds moeilijk om gedisciplineerd uit te voeren. Ik vul al mijn tijd het liefst op met activiteiten. Hier valt voor mij nog genoeg winst te behalen. Luisteren naar gedachten en wat die mij eigenlijk willen zeggen. En destructieve negatieve gedachten bestuderen (is het oude pijn of wraak?) en dan de deur wijzen.

Die negatieve gedachten zijn bijna altijd in strijd met je kernwaarden. Op het hbo had ik mijn kernwaarden ooit wel opgeschreven, maar waarden veranderen naarmate je ouder wordt.  Mijn waarden zijn: 1. Soevereiniteit/ autonomie/vrijheid. 2. Authenticiteit.  3. Gezondheid en vitaliteit. 4. Persoonlijke ontwikkeling/groei/bloei/transformatie. 5. Humor, avontuur en pionierschap. 6. Veelzijdigheid.

Als je dicht bij je waarden blijft, weet je of een beslissing goed is. Ik heb bijvoorbeeld avonturen nodig in mijn leven om gepassioneerd te blijven. Ik hunker naar (media)reizen. Afreizen naar een land, daar iets leuks doen, verhalen schrijven en een marathon lopen. Veel coaches gebruiken de marathon als metafoor voor het leven. Een marathon loop je niet binnen één dag. Dat vergt trainen, trainen, trainen. Dat geldt ook voor je mind. Dat vraagt om ‘emotionele fitness.’ Als radioman denkt Pilarczyk in radiofrequenties. Wat je uitzendt, krijg je net zo hard weer terug, zei hij eens. Negatieve gedachten trekken een negatief leven aan.

Ik ben een schaakspeler en ironisch genoeg kom ik altijd in zware tijdnood achter het bord. Ik denk te lang na, bekijk teveel opties. Maar als ik in tijdnood kom, speel ik vaak mijn beste schaak door snel te beslissen. Ik schaak al heel mijn leven en ik heb een haatliefdeverhouding met dat spel. De laatste jaren heb ik het idee dat ik dat mysterieuze denkspel met ontiegelijk veel mogelijkheden eindelijk begin te doorgronden. Toen ik het mooie citaat van Tony Robbins las: ‘Stop being the chess piece’ become the chessplayer’,  besefte ik dat dat voor mij geldt op de 64 velden, maar meer en meer ook in het leven. Maar ik ben er nog niet en er zal altijd gewerkt moeten worden om een level hoger te komen in het leven. Als je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Het is niet verplicht.

‘Word de schaakspeler en stop het schaakstuk te zijn’, zou ik andere mensen willen meegeven. Dat heet persoonlijk leiderschap. Jij speelt het spel van het leven volgens jouw regels. Je wordt als schaakstuk niet achteloos in de doos gegooid. Jij zit achter het bord en met de juiste tactiek en strategie ga je winnen. Het is nooit te laat om de schaakspeler te worden. ‘Onze toekomst wordt iedere dag korter’, leerde ik. ‘Het leven is een schaakspel. Onze tegenspeler is de tijd. En van die tijd heeft nog nooit iemand gewonnen.’ Prachtig citaat, zowel voor achter het schaakbord, maar ook in het leven.

‘Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart’, zei Steve Jobs in een beroemde toespraak uit 2005 nadat hij te horen had gekregen dat hij leed aan alvleesklierkanker. ‘Over honderd jaar is alles wat nu van ons is, dan van iemand anders. Alles gaat voorbij’, citeer ik nogmaals Pilarczyk. Ik kijk ’s avonds voor het slapen gaan geregeld uit mijn raam van mijn jarendertigwoning en aanschouw de prachtige oudste kerk uit mijn dorp die stamt uit de zestiende eeuw.  Hoeveel mensen keken met dezelfde verwondering naar die toren en zijn er nu niet meer? Als ik in een filosofische bui ben vraag ik me dat iedere keer af.  Jaren geleden liep ik op over het festivalterrein van Lowlands. Karel, een druk baasje en een broertje van een maatje, zong op die bloedhete middag Over 100 jaar van Klein Orkest:  ‘Over 100 jaar, zijn jullie allemaal dood! En wij ook!’ Het klonk grotesk, maar er zat een waarheid in die ik nooit zal vergeten. Ik keek naar die enorme mensenmassa met een biertje in mijn hand. En besefte: over 100 jaar zijn we allemaal dood.

Dus leef.

Ik sluit af met een alinea uit Over 100 jaar:

‘Het leven is tijdelijk, en de dood is onvermijdelijk. Maar stel dat je niet dood kon gaan, dan had je stomweg niet bestaan! Wees blij dat je straks mag sterven, en laat het je leven niet bederven, begrepen?’

Sjaak van de Groep

Ik schrijf maandelijks twee blogs op OERsterk. ‘Leefstijl is het sleutelwoord. In ons concept kijken we naar voeding, beweging, ontspanning en mindset. We maken je leider van je gezondheid’, schrijft Drs. Richard de Leth op OERsterk.

Ik blog over hardlopen, voeding en mindset.

Klik op de volgende links om mijn blogs te lezen.

https://www.oersterk.nu/gastblogs/even-voorstellen-sjaak-van-de-groep/

https://www.oersterk.nu/gastblogs/sjaak-kruipt-de-marathon/

https://www.oersterk.nu/gastblogs/kip-zonder-kop-race/

Ik schrijf wekelijks ‘Van wieg tot graf’ in AD Amersfoortse Courant. In deze rubriek portretteer ik mensen met een bijzonder verhaal uit de regio Amersfoort die zijn overleden. Ken jij iemand die niet vergeten mag worden? Laat het me weten: info@sjaakvandegroep.nl

Afgelopen dinsdag 29 november 2016 stond dit verhaal in de krant én op de website van het AD: http://www.ad.nl/dossier-amersfoort/een-principieel-mens~a59cfb33/  Op dinsdag 11 december 2016 vertelt zijn zoon Folkert meer over hem in ‘Kind van de rekening’ in KRO Kruispunt.

Een laatste verhaal over de New York City Marathon op Runnersweb.
Klik hier om het verhaal te lezen.

Na 4 uur, 34 minuten en 3 seconden kwam er een einde aan het journalistieke project ‘Sjaak loopt de marathon.’ Kun je je als ongetraind hardloper binnen een jaar klaarstomen voor een marathon, vroeg ik me af? Ja, dat kan. Ik deed maandelijks verslag in het regionale katern van AD Amersfoortse Courant. In New York maakte ik de volgende beelden voor RTV Bunschoten:

https://www.youtube.com/watch?v=xSAGpsoGVMU&t=1s

Mijn laatste blog op de website loopvoorcliniclowns.nl: http://www.loopvoorcliniclowns.nl/nym-2016/2016/11/16/short-is-the-pain-long-is-the-pride/

Central Park! Nog vier kilometer. De clownsneus? Ik liep voor Cliniclowns Amersfoort.

Woensdag 31 augustus. Nog 67 dagen tot New York City Marathon! Vandaag verscheen in AD Amersfoortse Courant deel 8 van Sjaak loopt de marathon. Hardlopen is hot. Journalist Sjaak van de Groep gaat op ontdekkingstocht in de hardloopwereld. In de rubriek ‘Sjaak loopt de marathon’ stoomt hij zichzelf klaar voor het ultieme doel: het uitrennen van die 42,195 km.

Ultraloper Scott Jurek citeert in zijn boek Eet en Ren zijn yogaleraar: ,,Blessures zijn onze beste leraren.” Dat geloof ik zeker. Mijn lopersknie had ik te danken aan een disbalans in mijn spieren. De vele krachttrainingen en rompoefeningen werpen hun vruchten af. Ik leer te luisteren naar mijn lichaam.

Ik ontdek keer op keer nieuwe dingen waar ik aan moet werken. Gelukkig heb ik nog 67 dagen tot New York City Marathon. Afgelopen zondag trainde ik met de groep hardlopers van het Cliniclownteam. We renden tien kilometer op marathontempo, deden hierna krachtoefeningen, vervolgens liepen we nog vijf kilometer, om af te sluiten met een intervaltraining. Halverwege de training voelde ik steken in mijn voetzolen en kreeg kramp in mijn linkerschouder. En dan duurt zo’n training lang.

Eén van de begeleiders wees me op mijn loophouding. Mijn schouders hingen te ver naar voren, mijn bovenlichaam moet dan harder werken, kortom verspilde energie. Schouders meer naar achteren dus.

Middenrif

Mijn schouders zitten vaker vast. Ik adem zoals veel mensen kort in door de borst. Scott Jurek stelt dat vanuit het middenrif ademen beter is. Hij zegt bovendien dat een bewuste, diepe ademhaling het lichaam helpt herstellen en goed is voor geest en emoties. Ademhalen door je neus vertraagt de hartslag en helpt je hersenactiviteit, ervoer hij. Een yogi vertelde Jurek: ,,De neus is om adem te halen, de mond om te eten.”

Jurek ademt door zijn neus als hij ultramarathons loopt. Ik nam de proef op de som en concludeerde dat die techniek niet eenvoudig is als je vermoeit raakt. Yoga en hardlopen zijn niettemin een goede combinatie, roepen experts. Het bevordert flexibiliteit, lichaamsbewustzijn en concentratie.

Mijn begeleider schrijft meerdere keren per week de yogaoefening zonnegroet voor: een warming-up waarbij je ook goed op je ademhaling let en geduld en rust moet zien te vinden op je matje. Rust én geduld. Geduld dus. Opschieten!

Explosief

Twee weken geleden was ik het marathontempo helemaal beu. Ik wilde explosief lopen na een drukke kantoordag. Het werd mijn snelste tien kilometer tot nog toe: 54 minuten en 25 seconden. De dagen erna betaalde ik de prijs: meer spierpijn dan normaal. Maar niet getreurd. Ik sloeg twee dagen later een duurtraining van twee uur over (luisteren naar het lichaam) om een paar dagen later weer 14 kilometer te hardlopen.

Een training overslaan is helemaal zo gek niet;  herstel van spieren is belangrijker. Ik investeer meer tijd in oefeningen. Opwarmen met yoga bijvoorbeeld. Tip uit het boek 1001 Hardlooptips van Runnersworld.  Sta op je rechtervoet staan, buig voorover en zwaai je linkerbeen naar achteren. Tik de grond aan met je linkerhand en keer terug naar normale positie. Dit activeert je rompspieren, maar ik voel vooral mijn hamstrings en bilspieren.

Wel eens gehoord van teenyoga? Grote tenen zijn belangrijk voor hardlopers. Ik probeer tip 737: omgevouwen grote teen. Buig je grote teen tot onder je voet en houd zo lang mogelijk vast. Je kunt dit ook doen door je overige vier tenen te buigen en je grote teen in normale houding te houden. Alle teentjes helpen in de aanloop naar 6 november.

Deel 7 is hier te lezen: http://www.loopvoorcliniclowns.nl/nym-2016/2016/07/27/sprinkhaan-en-de-heilige-haring/

Deel 6: http://www.loopvoorcliniclowns.nl/nym-2016/2016/06/29/cliniclowns-en-de-new-york-city-marathon-2/

Deel 5: http://www.loopvoorcliniclowns.nl/nym-2016/2016/06/29/glad-ijs-korrel-zout/

Deel 4: http://www.loopvoorcliniclowns.nl/nym-2016/2016/04/27/rebel-en-superman/