Hardlopen is hot. Journalist Sjaak van de Groep gaat op ontdekkingstocht in de hardloopwereld. In de rubriek ‘Sjaak loopt de marathon’ stoomt hij zichzelf klaar voor het ultieme doel: het voltooien van die 42,195 km. Aflevering 2: De manueel therapeut.

Blessures. Een onderwerp dat ik liever later had aangesneden. Eerst de estafettevos. Holten. Eind van de middag. Het schemert. Op mijn vakantieadres ren ik over de Holterberg. In bossen wordt het snel donker, realiseer ik me, als ik in een blubberige plas stap en de kledder mijn kuiten bedekt. Ik zie een viervoeter vlak voor me. Een hond denk ik nog. Maar waar is de baas? Het is een vos! Ik gris een dikke stok uit de bosjes om me eventueel te verdedigen. Ik versnel, achteromkijkend, mijn passen.  Estafette met een vos.

Op het bospad zie ik geen hand meer voor ogen. Ik draag geen hardloopverlichting, weet ook niet waar ik ben. Op een nabijgelegen fietspad moet ik zigzaggend om fietsers heen rennen. Zij zien me niet. Door mijn dwaalcapriolen ren ik bijna tien kilometer. Veel meer dan gepland. Mijn vrouw vraagt bij thuiskomst verontrust of ik de volgende keer wil bellen.

Een week later, verhuizing. Trap op, trap af. In verkeerde houding sjouw ik een wasmachine. Er schiet iets in mijn linkerknie. De volgende dag ‘bind’ ik hardloopschoenen onder. Ik heb een rondje Bunschoten-Eemdijk ontdekt van precies tien kilometer. Op het idyllische Eemdijk grijp ik naar mijn linkerknie. Dat hardlopen blessuregevoelig is, daar was ik voor gewaarschuwd. Maar kom op, nu al een blessure? Sjaak kruipt de marathon.

Ik ren door en kom mank thuis. Ik vind symptomen op Google die doen denken aan een lopersknie (peesontsteking.) Ik reis af naar het gerenommeerde Amsterdamse Fysiomed (wat ben ik blij met mijn vooraf ingecalculeerde 36 fysiobehandelingen!). In dit sportcentrum staan topsporters onder behandeling. Niet dat ik daar wat tussen te zoeken heb met mijn houtenklaaspoten, maar ik ken hier een manueel therapeut (fysiotherapeut met specialisatie gewrichten), Luuk van Aller, die ooit in Spakenburg werkte.

Luuk hielp me eerder van klachten af. Ik lig op mijn rug op zijn behandeltafel. Hij kneedt in mijn bovenbeenspier en in een bilspier (ja, dat klinkt fout). ,,Tractus Iliotibialis frictie syndroom,” zegt hij. wat? ,,Lopersknie.” Dus toch? ,,Je hebt een probleem met een peesplaat die loopt van de heup tot de knie. En meerdere spieren in je benen zitten muurvast.”

Hij prikt een spierknoop aan in mijn kuit met een naald. Het voelt als een messteek. Door deze ‘dry needling’ ontspant de kuitspier. Hij prikt de naald ook in mijn bilspier. Ik voel brandende schokjes. ,,Ontspan eens,” zegt hij. ,,Dat doe ik.” ,,Nee, er zit een bepaalde spanning in jouw lijf waar ik maar geen vat op kan krijgen. Yoga zou wel iets voor jou zijn.”

Luuk kraakt een rib, een wervel en masseert mijn bovenbeen én mijn geïrriteerde pees. Ik bijt op mijn tanden van de pijn. ‘s Avonds voel ik het bloed doorstromen in mijn been. ‘Ik heb spieren wakker gemaakt waar afvalstoffen in zitten,’ appt Luuk. ,,Veel water drinken.”

Do: Draag hardloopverlichting in het donker. Laat je lichaam voordat je begint met hardlopen doorlichten door manueel- of fysiotherapeut.

Don’t: Beenspieren overbelasten door te hard te trainen in combinatie met sjouwwerk.